Dostları olmalı insanın,
aynen gemilerin limanları
gibi.
Zaman zaman uğradığın,
yükünü boşalttığın,
dalgalar dininceye kadar
beklediğin koynunda.
Sonra açık denizlere
uğurlamalı seni,
geri döneceğin günü
bekleme umuduyla.
Bazen, rüzgâra o açmalı
yelkenini,
yanağına konan bir
öpücüğün coşkusuyla,
halatlarını çözmeli,
seni çok ama çok özlemeli.
Dostları olmalı insanın;
ermiş, bilge, hayatı
ezbere okuyabilen.
Düşünmediklerini
düşündüren,
seni bir cambaz ipinde,
güvende tutabilen,
gerektiğinde senin için
ateşi yutabilen,
yolunu ışıtan ustan
olmalı.
Şekillendirmeyi öğretmeli
hayatın çömleğini.
Sana vermeli soğuk bir kış
gününde
üzerindeki tek
gömleğini...
Oğuzkan Bölükbaşı
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder